Het was drie dagen voor kerst. Iedereen was zich druk aan het voorbereiden op het kerstfeest, terwijl wij ons druk voorbereidden op de reis die Meindert samen met onze zwager Pieter-Wim zou gaan maken. Ze zouden met een busje van Dorkas naar Roemenië gaan om voedsel te brengen naar de allerarmsten daar. Het was in de tijd van het IJzeren Gordijn, en in feite was het verboden om voedsel en kleding het land binnen te brengen, want volgens de regering was er geen armoede. Het tegendeel was echter waar.

Die 22^e december kwamen er nog diverse familieleden om Meindert een goede reis toe te wensen. Ook zijn ouders kwamen, en zijn moeder had speciaal voor deze reis een lekkere sjaal gebreid voor Meindert. “Het is daar vast veel kouder dan hier, dus dan heb je tenminste een lekkere warme sjaal” zei ze. Meindert nam de sjaal dankbaar aan, niet wetende dat dit het laatste cadeau zou zijn dat hij van zijn moeder kreeg….

De volgende dag vertrokken ze al vroeg. Ze wilden lekker doorrijden, zodat ze met de kerst in Roemenië konden zijn. Ze moesten naar Galati, dat vlak aan de Zwarte Zee ligt, zo’n 2000 kilometer hier vandaan.

Gestrand in Wenen

Kerstavond waren ze al bijna in Wenen toen er iets tegen de voorruit vloog. Het zal een klein steentje zijn geweest, maar de ruit was er slecht aan toe, en kijkend door een klein kijkgaatje kwamen ze in Wenen aan, op zoek naar een garage. Helaas, op kerstavond zaten mensen niet te wachten op buitenlanders met een kapotte voorruit, dus er zat niets anders op dan de kerst door te brengen in Wenen, maar waar moesten ze heen? Ze kenden niemand daar, dus zijn ze maar een kerk binnengestapt in de hoop dat ze daar mensen zouden ontmoeten die ze verder konden helpen. Ze ontmoetten daar een echtpaar dat zendingswerk deed in Wenen en ze uitnodigde om de kerstdagen bij hen door te brengen. Het bleek een heel leuk gezin te zijn en de oudste dochter, die gewend was om toeristen in Wenen rond te leiden, liet tijdens deze dagen Meindert en Pieter-Wim Wenen zien. Het werden prachtige dagen. De dag na  Kerst kon de voorruit gelukkig gerepareerd worden, zodat ze 27 december na een hartelijk afscheid doorreden naar Roemenië.

Bijzondere ontmoetingen

Bij de grensovergang moest alles uitgepakt worden en op tafels uitgestald. Het moet toch vreemd zijn geweest dat twee mannen zoveel kleding en voedsel mee hadden, maar toch mochten ze de grens overgaan nadat ze hadden gezegd dat ze toeristen waren en verschillende landen wilden bezoeken.

 Het werd een bijzondere reis met bijzondere ontmoetingen.  Elke keer viel het  weer op dat de mensen niets hadden, en toch zo dankbaar waren voor alles. De liefde en de dankbaarheid straalde er af. Ze hadden niets, en toch waren ze blij, ze waren arm, en toch waren ze rijk.

En zo werd het 30 december.

Onverwachte wending

We hadden nog geen mobieltje in die tijd, geen laptops zodat we contact konden houden met elkaar. En wat Meindert niet wist, was het feit dat zijn moeder onverwachts naar het ziekenhuis was gebracht op 30 december vanwege haar hart, en dat het heel slecht met haar ging. Als broers en zussen waren we al de hele dag in het ziekenhuis aan het waken, niet wetende hoe we het Meindert moesten laten weten. Maar, 30 december ’s avonds belden Meindert en Pieter-Wim naar mijn moeder die die dag jarig was om haar te feliciteren en om ons te laten weten dat ze alle spullen hadden afgeleverd. Er is Meindert toen verteld dat zijn moeder op sterven lag, en dat hij moest proberen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Hoorn te komen. Het zou een lange rit worden.

Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?

Inmiddels was het de nacht van 31 december op 1 januari, en wij als broers en zussen hadden allemaal afscheid genomen van mijn schoonmoeder, moeder Ma. Ze zei nog tegen mij:”hoe moet het nu met Meindert?” Ik schoot vol, en zei haar dat ik zo hoopte dat hij nog op tijd zou zijn om afscheid te nemen van haar. Tijdens die nacht was er een moment waarop we dachten dat het afgelopen was. De arts zei ook dat dit het eind was. Ik had zo gebeden dat Meindert op tijd  mocht komen, en nu leek hij toch te laat te komen. Maar God had het anders bedacht, en er kwam een tekst in mijn hoofd :”Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?”  En toen wist ik dat voor de Here God niets te wonderlijk was. Er kwam zo’n rust. Ze leefde nog, en leek te wachten op haar zoon. Om een uur of zes ’s morgens kwam Meindert de ziekenkamer binnen.

Ik weet nog dat ze hem zag en heel zwak zei:”Ach, die Meindert.”Hij heeft zijn moeder nog omhelsd, en afscheid kunnen nemen. Een paar uur later stierf ze. Haar laatste woorden waren:”Ik weet aan Wie ik mij vertrouwe.”