Welkom op B.V.D. Blog. Ik ben de razende reporter Bryan en dit is mijn blog waar ik vaak wat op zet zo als Nummer van de week, Geloof, Andijker Nieuws en nog veel meer.
zondag 24 juli 2011
Dit is een geloofsgetuigenis van Stefan Hagen en niet van mij zelf!
Ik zal mijn verhaal vertellen vanaf het begin.
Ongeveer 5 jaar geleden leerde ik Eline Braad kennen in de supermarkt waar ik toen en nu nog steeds werk. Zij stond op de koffie/koek en ik op de houdbare melk. destijds stonden die schappen tegenover elkaar, en wij hadden daar gesprekken over van alles en nog wat.
Ergens in Januarie dit jaar , zat ik bij Wouter en Eline thuis aan de koffie en vroegen zij mij of ik mee wou gaan op kamp. En ik hou van feesten, overal.
Dus ik zei vrijwel zonder twijfel, Ja leuk! Ze vertelden mij dat ik een kussen, een dekbed, en een tas mee moest nemen.
Op 1 April gingen we op weg naar het kamp. Eenmaal op het kamp aangekomen wist ik nog niet wat voor een kamp het was. Ik zette mijn tas neer op mijn aangewezen kamer, volgepakt met niet alleen kleding. Maar voor mij belangrijke dingen zoals bier, chips, sigaretten en mijn mobiel oplader. Ook had ik wiet bij me waar ik destijds weer meer van begon te gebruiken.
En toen kwam Mark met de regels, geen drank, en ik had meteen zoiets van, nee! er mag niet gerookt worden (dus ook geen drugs) mijn ogen gingen steeds verder open staan, en toen moest ik ook nog eens mijn mobiele telefoon afstaan. Ik had echt zoiets van ik moet weg hier!! En heb na de ontmoetingspreek erg geworsteld met blijf ik of blijf ik niet.
Ik bleef en dacht, ik zie het als een uitdaging, gewoon proberen toch.
Ik volgde de diensten, maar zong niet mee, vouwde mijn handen tijdens de gebeden maar sloot mijn ogen niet. Ik had gewoon geen reden om het contact met hem te leggen want dacht dat hij er niet was.
Op het kamp ontdekte ik een enorm mooie en fijne samenhang onder elkaar, acceptatie waar ieder onder ons van houd, hier neemt ieder mekaar zoals je bent. En hoopt voor elkaar, dat ieder het geloof mag vinden, voelen en vast mag houden.
Op een avond kwam er een jongen (Stefan van der Horst) naar mij toe en vroeg om mijn levensverhaal van nul tot nu. en we hebben zeker 2 uur gepraat over mooie en vervelende dingen en over God.
Aan het eind van het verhaal vroeg hij of ik met hem wilde bidden, en ik antwoorde in alle eerlijkheid: "nou dat durf ik niet, wat moet ik zeggen?". Hij zei: "Ik begin wel als ik amen zeg mag jij wat zeggen, als je dat niet wilt zeg je gewoon amen en stoppen we".
En terwijl we baden en ik was aan de beurt (zo zag ik het) begon ik te praten, en het was veel van; uuuuhh, uu, heer.... en na het gebed voelde ik me heerlijk. Een heel apart gevoel. En het vreemdste was dat terwijl ik op het muurtje zat (bij het restaurand). Op een Zaterdag nacht, er een luidruchtige groep jongeren zich compleet bezopen zich verplaatste over de rotonde voor de Herikon. En ik dacht; eigenlijk hoor ik daar te zijn of in iedergeval nu op zon Zaterdag zo te zijn. Maar ik zat hier op het muurtje te bidden.
Later de week begon ik vaker te bidden, en pogingen te doen mee te zingen. Ik had geen bijbel en die kreeg ik van een persoon in dat weekend op het kamp, diegene zei tegen mij ik geef jou deze bijbel alleen als je mij belooft dat je hem ook daadwerkelijk zult gebruiken.
Toen ik weer thuis kwam ben ik erna 2 maal naar de kerk geweest, heb in 1 maand Johannes gelezen uit de bijbel. was gestopt met wiet te roken. Maar toch greep de satan mij weer met zijn verleidingen. De grote hoeveelheden drank trokken me weer aan en het gevloek kwam weer naar boven. Ik vergat het geloof.
Deze zomer had ik gedacht dat ik met mijn vrienden op vakantie zou gaan, maar om de één of andere reden had niemand meer het geld of de zin om te gaan. En later sprak ik Daan Braad over de Herikon. Ik had geen behoefte meer om met mijn ouders op vakantie te gaan. Dus ik en Daan besloten te gaan.
Ik ging hier weer heen vol ongeloof en met het idee te gaan feesten.
3 weken voordat ik hier kwam was ik gestopt met roken, dus dat was in ieder geval geen probleem meer. Wiet gebruikte ik ook niet meer en de drank en het afstaan van mijn mobiel kon ik mee leven.
Direkt de eerste dag zag en merkte ik weer dingen die zo speciaal voor me zijn. Geen of minder schult geviel hebben, zelfverzekrdheid, liefde en niet direkt de liefde in het leuk vinden van een meisje maar liefde voor elkaar, en de gezelligheid.
D eerste dag was echt heel veel plezier. Velen hier weten ook dat ik piano wil leren spelen. En ieder die dat wist en ieder die ook maar een klein beetje of veel ervaring hebben met de piano wouden mij helpen.
De eerste avond in de tent was gezellig en ik vertelde mijn verhaal en voelde een groot vertrouwen, we baden, maar ik zei nog niks.
De volgende dagen werd ik steeds vrolijker, steeds minder schultgevoel, steeds meer vreugde en het belangerijkste, steeds meer het gevoel van god in mij en overal om me heen. Zingen wed een genot, bidden werd vreugde door het contact te voelen. Maar ik bad nog niet hardop.
Woensdag avond was de eerste avond dat ik bad. Dat kwam vooral omdat ik die avond zeker was dat ik in god wil geloven, omdat ik veel had ervaren wat hij heeft gedaan. Een kleein voorbeeld: Het weer!!
Ik zei veel maar één ding vergeet ik niet weer, ik zei: ''ik geloof!".
Op Donderdag ochtend liep ik vanaf de tent richting het grasveld en zag ik David in de graasgeweide zitten en ik voelde dat ik hem wilde bedanken, dus ik liep naar hem toe, en gaf hem een hand en zei: "thank you". En met al mijn gebrekkige engels legde ik hem uit hoe geintreseerd in god ik nu ben, hoe benieuwd ik nu ben, en met hoeveel kracht ik god hier voel.
Smiddags hoorde ik dat Janic (de vrouw van David) mij zocht. En heb haar na de avond dienst aangesproken. En ze vertelde mij dat ze iets voor me had, een boek met veel uitleg oover de bijbel en het geloof, ze vroeg of ik dat wilde hebben. en ik zei: "ja graag".
En toen vroeg ook zij naar mijn verhaal naar het geloof. ik vertelde mijn verhaal en aan het einde merkte ik dat ik ergens nog mee zat uit mijn verleden en vroeg hoe ik dat kon rechtzetten, ze vroeg David er bij te komen en hij legde mij uit wat te doen. En zocht een vers op, Johannes 1 vers 9 L Als wij onze zonden belijden: Hij is getrouwen rechtvaardig om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerecgtigheid. Toen hij dat vertelde (enik huil niet vaak) kwamen er zonder dat ik het kon tegen houden tranen uit mijn ogen. Hij vroeg mij: "zou jij nu je zonden aan Jezus/God willen geven en God willen vragen om opnieuw geboren te mogen worden?". En ik zei: "ik wil nu wel bidden met u, maar dit wil ik vanavond graag doen met mijn tent kamaraden, die mij vanaf de eerste dag al zien veranderen".
Die avond is voor mij een onvergeetbare avond geworden. Ik bad op mijn knieën, met zijn allen in een kring tot God om mij te verlossen van mijn zonden, opnieuw geboren te mogen worden en mijn leven aan hem toe te wijden. Sjoerd bracht vervolgens een zegen over mij uit. Daarna hebben we zeker een halfuur hebeden met zijn allen, en in totaal zijn we met alles anderhalfuur bezig geweest en niemand had daar een probleem mee. We voelde ons echte broeders er was een grote vreugde.
Die nacht heb k eindelijk ook weer heerlijk mogen slapen. De volgende morgen was ik minder geintreseerd en minder vol vreugde dan ik verwacht had maar ik wist dat dat was omdat het geloof, (God) nu in mij zit.
Dit is mijn verhaal over mijn weg naar hem. Ik hoop dat ook degene die het geloof nog niet zo in zich voelen als hoe ik dat nu doe, Het ook zo mogen ervaren. Of op hun eigen manier.
Ik wil jullie allen bedanken namens God en mijzelf voor het geloof en de liefde die jullie mij gegeven hebben. Ik hou van jullie, jullie zijn ware broeders van mij.
Voor degene die dit verhaal aan anderen willen vertellen of zelf graag door willen lezen zal ik vragen of mark hier kopietjes van wil maken.
Bedankt voor het luisteren, God zij met ons!!
(Dit was de geloofsgetuigenis die ik voorlas aan de 16+ groep op het kamp De Herikon op 22.07.2011)
Abonneren op:
Reacties posten
(Atom)
0 reacties:
Een reactie posten